جدایی از علیرضا

خاطرات سردار شهید علیرضا ماهینی (قسمت چهارم)

 هیجدهم بهمن ماه سال 1360 بعد از ظهر، علیرضا که فرمانده گردان 4 بود، به طرف منطقه «نبعه» که سمت راست تنگه چزابه قرار داشت، حرکت کرد. برای اولین بار بود که از علیرضا جدا می شدیم...

چند روزی بود که از او خبر نداشتیم. از طرفی فکر شهید اسماعیل کمان و تعدادی از بچه ها هم بودیم چون از هم جدا شده بودیم. چند روزی گذشته بود ولی هنوز خبری از دوستانمان نرسیده بود. چند نفر از بچه های بوشهر مجروح و سید مظفر موسوی نیز شهید شده بود.

روز چهارم یا پنجم بود که شهید کمان با بچه های دیگر به ما ملحق شدند. روز هفتم برای استراحت به اهواز برگشتیم. در آن جا، همه چیز خوب پیش می رفت و ما در پشت خاکریزی که جایجای آن خون شهدا بود، مستقر شدیم و بر آن تیمم گرفتیم و در حالی که پوتین رزم به پا داشتیم، با همان حال به نماز ایستادیم. واقعاً در آن جا با آن همه آتش دشمن، دو رکعت نماز خواندن چه عظمتی داشت که خداوند نصیب ما کرده بود.

چند روزی به همین منوال گذشت تا این که ناگهان با رسیدن پیک اوضاع تغییر کرد. فرمانده از ما خواست که خیلی با عجله به سمت بستان حرکت کنیم. همین کار را کردیم. از بستان نیز به مقر تاکتیکی رسیدیم. در آن جا نیز شهید باقری، ما را توجیه نمود. اوایل شب بود که به خط مقدم تنگه چزابه رسیدیم و در پشت خاکریز مستقر شدیم.

در تنگه چزابه شبها تا صبح درگیری و روزها هم تبادل آتش بود. تا چهار روز اول که در تنگه چزابه بودیم با وجود سرمای هوا، آب و غذایی به ما نمی رسید. البته فرستاده می شد، ولی به علت آتش زیاد در مسیر مورد هدف قرار می گرفت.

هنوز بچه ها از این که چرا از علیرضا جدا شده اند، ناراحت بودند. او قبل از رفتن از آنها دلجویی کرد. هنگامی که از آنها جدا شد، من پیش او رفتم. به من گفت: «به بچه ها بگو کارها که تمام شد، دوباره با هم خواهیم بود» و خداحافظی کرد و رفت. مدتی بعد مقارن با بیست و سوم بهمن ماه سال 1360 خبر شهادتش به ما رسید. خبر شهادت علیرضا ماهینی شیون و غوغایی در بین بچه ها بر پا کرد که تا مدتها غم واندوه ناشی از فقدان ایشان در چهره همرزمان وی آشکار بود.

«یکی از همرزمان سردار شهید علیرضا ماهینی»

 

برای مطالعه «خاطرات شهید ماهینی» لطفاً اینجا را کلیک کنید.