آخر نشد برای تو حرم بسازیم

 

آخر نشد برای تو حرم بسازیم / به گنبد و گلدسته ی سبزت بنازیم

یه سال نشد برای تو دهه بگیریم / تُو روضه آخرِ دهه برات بمیریم

هر چی برات گریه کنیم بازم غریبی / تُو خونَتَم آقای من تو بی حبیبی

از بس که مادری بودی، حبیب مادر / عاقبت اِسمتو گذاشت غریب مادر

کسی حدیث غُربَتُو اَزَت نپرسید / یه گوشه از مصیبتو اَزَت نپرسید

غریب اونه که بِشنَوه صدای مادر / قدش تو کوچه ها بشه عصای مادر

غریب اونه که چادر خاکی رو دیده / با گریه دست و پای مادر رو بوسیده

غریب اونه که دست باباشو ببندن / به گریه هاش پیش همه به اون بخندن

غریب اونه که از گلوش جیگر می ریزه / از دو لبش نغمه ی وای مادر می ریزه

غریب اونه که از درون یه عمر می جوشه / عاقبتش زهر هَلاهلو می نوشه

غریب اونه که تَشییعِش به شب بیفته / خواهرشم براش به تاب و تب بیفته

غریب اونه که نعششو هدف بگیرن / کف بزنن اونایی که خیلی حقیرن

غریب اونه که هنوزم حرم نداره / آقام هنوز که هنوزه بی کس و یاره

این دل مجتبایی مون یار بقیعه / همسایه ی دیوار به دیوار بقیعه

«محمود ژولیده»