از شلیک راکت منصرف شدم
خاطرات خلبانان دفاع مقدس
قرار بود یک پمپ بنزین بزرگ را که در پشت جبهه به تانک های عراقی سوخت می داد، بمباران کنیم. این هدف مهم نزدیک یا چسبیده به شهر العماره بود....
صبح زود توجیه انجام شد و طبق قرار با خلبان شماره دو کارهای قبل از پرواز را انجام داده و استارت زدیم. در همان اول کار شماره دو متوجه نقص فنی در هواپیما شد و به من اعلام کرد مشکل دارد. به او گفتم: «هواپیما را خاموش کند و برگردد گردان». خودم به تنهایی بلند شدم و به سوی هدف پرواز کردم.
از دور هدف مشخص شد و من برابر دستورالعل های بمباران با زاویه در محل تعیین شده اقدام به اوج گیری و شیرجه کردم. همه چیز برای زدن هدف آماده بود و داشتم به سرعت و ارتفاع مناسب می رسیدم تا چهار پاد راکت (76 تیر راکت) را شلیک کنم که متوجه شدم سمت شیرجه طوری است که ممکن است تعدادی از راکت ها به خانه های مسکونی اصابت کنند.
در آن لحظه از فشردن دکمه شلیک راکت ها منصرف شده و بار دیگر از سمت مناسب آمدم و عملیات را با موفقیت انجام دادم، دود و آتش به هوا بلند شد. پدافندی که در حمله اول غافلگیر شده بود، حالا کاملا آگاهانه به سمت من تیراندازی می کرد. ولی لطف الهی باعث شد سالم از مهلکه خارج شوم.
در برگشت نزدیک هورالعظیم یک دستگاه تانک ایستاده بود و راننده اش روی آن نشسته بود. وقتی تانک را دیدم از رویش رد شده بودم. تصمیم گرفتم برگردم و آن را با مسلسل نابود کنم. وقتی برگشتم متوجه راننده شدم که به ریشش دست می کشید و خواهش می کرد که او را نزنم.
احساس کردم خداوند هنوز روزی او را قطع نکرده است. به همین دلیل از زدنش منصرف شده به پایگاه دزفول برگشتم. همیشه آن حالت فرد عراقی را در ذهن دارم. اگر چه نمی دانم حالا زنده است یا نه.
راوی: «غلامرضا یزد»
