تمام اهل حرم را به منزل آوردم

 

به کربلای تو، یک کاروان دل آوردم / امانتی که تو دادی، به منزل آوردم

هزار بار به دریای غم فرو رفتم / که چند دُرّ یتیمت، به ساحل آوردم

کبوتران حرم را ز چنگ صیادان / نجات داده و چون مرغ بسمل آوردم

به جز رقیه که از پا فتاد پیش سرت / تمام اهل حرم را به منزل آوردم

شبی به محفل ویران ما سرت شد شمع / حدیث ها من از آن شمع و محفل آوردم

گواه عشق خودم با تو، ای حسین عزیز / نشانه ای به سر از چوب محمل آوردم

اگر به سلسله بستند بازوی ما را / حیات خصم تو را در سلاسل آوردم

نظر به جسم کبودم فکن که دریابی / تنی رها شده از چنگ قاتل آوردم

«سید رضا مؤید»