قطع کردن پا با اره

خاطرات آزادگان دفاع مقدس

مچ پایش تیر خورده و به تدریج عفونت کرده بود. آن قدر زیاد بود که پزشکان عراقی تصمیم گرفتند پایش را قطع کنند. او را به اتاق عمل بردند. یکی از بچه های اهواز به عنوان مترجم با او رفت.

مترجم بعداً این گونه تعریف کرد: «وقتی او را روی تخت خواباندند، منتظر شدم که برای تزریق آمپول بی هوشی بیایند. لحظاتی بعد عراقی ها آمدند، اما با شگفتی دیدم که آنها در حالی که پوزخند می زنند، دست و پای او را بستند و رفتند. دقایقی بعد، چند نفر دیگر آمدند در حالی که اره در دست داشتند. انگار می خواستند چوبی را از تنه درخت قطع کنند. شروع کردند به بریدن، اصلاً به فریادها و بی هوش شدنهای او اعتنا نمی کردند».

در نهایت، پای او را از مچ قطع کردند. چند روز بعد هم پایش عفونت کرد. بار دیگر سر و کله آنها پیدا شد و کمی بالاتر را بریدند. باز هم عفونت کرد و باز، کمی بالاتر.

دوست مظلوم ما توانش را از دست داده بود. او اگرچه از دست عراقی ها رهایی یافت، اما جبران ضعفهای او امکان پذیر نبود.

راوی: «جمشید عباس دشتی»