شهیدی که زنده شد

 

خاطرات پزشکان دفاع مقدس

زمانی که به دریاچه زریوار رفته بودیم، مجروحین زیادی می آوردند. مجروح بود که پشت مجروح می آوردند. دم در اورژانس یک سری شهید، یک سری مجروح و یک سری هم که حالشان زیاد بد نبود، کنار هم روی زمین قطار کرده بودند...

آنها را که سر پا بودند به ریکاوری می فرستادم. مجروح های سخت به اطاق عمل می رفتند و شهدا را کناری در سایه می گذاشتند تا به موقع منتقل شوند.

من در حال ویزیت، در حالی که با تأسف به شهدا نگاه می کردم، می دیدمشان که همه خاک آلود بودند و خون و خاک امتزاج عجیبی داشت. ناگهان یکیشان توجهم را جلب کرد، به نظرم آمد که این یکی لبهاش سیانوزه نیست و رنگش یه مقدار روشن است.

وقتی رفتم و گوشم را چسباندم به دهان این مجروح و با چشمم به اپی گاسترش نگاه کردم، دیدم که بسیار نامحسوس، کمی بالا و پائین می رود و صدای تنفس خیلی خفیفی را با گوشم شنیدم.

این سه عامل، نشان می داد که او هنوز نیمه جانی دارد. (چون نبضی حس نمی شد و من از ابتدا به دنبال نبضش نبودم)، اول گوشم را چسباندم به دهانش، گرمای بازدمش را کمی حس کردم و بعد صدای تنفسش را و بعد بالا و پائین رفتن اپی گاستر به مقدار خیلی کم را حس کردم، که این نوید را به من داد که او هنوز زنده است.

کاروتید را چک کردم. دیدم یک نبض ضعیف و برادیکارد دارد. با دیدن این نشانه ها، با داد و بیداد و سر و صدا و در حالی که کاملاً احساساتی شده بودم، بقیه را خبر کردم تا او را به اطاق عمل ببرند، یک ترکش چند میلی متری خورده بود به آئورتش و خون آهسته به داخل شکمش می رفت و باعث برجستگی شکمش شده بود و او از شدت خون ریزی تقریباً مرده بود.

خوشبختانه در اطاق عمل شکم را باز و سرم و خون تزیق کردند، فشار خون مریض افزایش یافت و بعد نوبت پیدا کردن محل خون ریزی بود که آن را نیز با موفقیت پیدا کردند و دوختند و مریض وقتی به ریکاوری منقل شد، حالش بسیار خوب شده بود و کسی باور نمی کرد که این مریض چند ساعت قبل جزو شهدا بوده است.

«کتاب پرسه دردیارغریب»

 

برای مطالعه «خاطرات پزشکان» لطفاً اینجا را کلیک کنید.