علیرضا دستور شلیک داد
خاطرات سردار شهید علیرضا ماهینی (قسمت بیست و هشتم)
شب ۲۲ بهمن سال 1360 ساعت حدوداً ۱۲ شب بود که صدای هلهله عراقیها بلند شد. این هلهله ها برای ترساندن نیروهای ما بود، ولی از آنجایی که بچه ها توکلشان به خدا بود، عوض این که بترسند، هوشیار می شدند و برای درگیری با دشمن در سنگر آماده نشسته و منتظر فرمان فرماندهی خود بودند...
روز قبل از عملیات پیامی از جانب امام صادر شد که عراق قصد دارد شهر بستان را تصرف نماید و آبروی اسلام در خطر است، شما باید مقاومت کنید. همیشه فرمان امام راهگشا بود و با پیام امام نیروها جان و قوت تازهای می گرفتند.
آن شب بچه ها بطور کامل آماده بودند. علیرضا فرمان داد که بگذارید نیروها خوب جلو بیایند. نیروهای دشمن در ۱۰ الی ۱۵ متری ما رسیدند، در این لحظه علیرضا دستور شلیک داد. این در حالی بود که دشمن فکر می کرد ما عقب نشینی کرده ایم. به واسطه آتش سنگینی که ریخته بودند گمان می کردند کسی در سنگرها نیست و به راحتی می توانند خاکریز را تصرف کنند.
این هم نوعی تاکتیک بود که علیرضا با استفاده از تجربه هایش بکار بست. به محض اینکه دستور تیراندازی داد، تک تیراندازان با کلاش، تیربارچی ها با تیربار، آر.پی.جی زنها با آر.پی.جی، نارنجک اندازان با نارنجک تفنگی و دستی چنان پذیرایی از دشمن کردند که بعد از چندین ساعت درگیری، با روشن شدن هوا با کمال تعجب دیدیم، انبوه اجساد عراقیها روی زمین افتاده است.
بچه ها با تعجب می گفتند: «این همه نیرو از کجا آمده، دیشب تعداد محدودی به نظر می رسیدند، ولی اکنون تمام منطقه مملو از اجساد عراقی ها است». خلاصه هر چه بود از خدا بود و ما وسیله کوچکی بودیم.
«یکی از همرزمان سردار شهید علیرضا ماهینی»
برای مطالعه «خاطرات شهید ماهینی» لطفاً اینجا را کلیک کنید.
