همراه و همرزم شوهر (1)

(قسمت اول)

 همراه مسعود به بندر انزلی رفتم و او از همان جا به جبهه های جنوب اعزام شد. ‏حدوداً چهار ماهی که گذشت به بندرعباس منتقل شدیم و او مجدداً از آن جا هم  روانه ی جبهه ی آبادان گردید.  پس از دو ماه به من تلفن زد و گفت: «می خوای بیایی آبادان؟». من که سر از پا نمی شناختم، به مسعود پاسخ مثبت دادم و به همراه برادر شوهرم به آبادان رفتم...  

تکان شدید ماشین از خواب بیدارم کرد. لحظاتی گذشت تا توانستم موقعیت اطرافم را متوجه شوم. همه داشتند صلوات می فرستادند. ‏از برادر شوهرم پرسیدم که چه شده؟ گفت: «در نزدیک مینی بوس راکتی به زمین خورد و خدا رحم کرد».

تنم به لرزه درآمد. ترس سراسر وجودم را فرا گرفت. این ترس از مرگ نبود، بلکه از این بود که هرگز نتوانم به مقصد و دیداری که همه ی ما برای رسیدن به آن لحظه شماری می کردیم، برسم. مشخص بود که این جاده همین چند روز پیش شاهد درگیریهای شدیدی بوده است. صحراهای سوخته که هر گوشه آن همچون گورهای متروکه دهان واکرده بود. اینک به تمام معنا شبیه به گورستان شده بود. تانک های سوخته، مینی بوس، اتوبوس و ماشینهای سواری که سوخته و یا واژگون شده بودند، در کنار جاده به چشم می خورد.

به یکباره به یاد برادرم افتادم و اشک از چشمانم جاری شد. یک سال پیش، در مهرماه سال 1359 در همین جاده توسط عراقی ها به اسارت درآمد. یاد و خاطره عزیزانی که جان خود را در راه آزادی جاده آبادان و خرمشهر نثار کردند، مرا متاثر نمود.

آرام و قرار نداشتم، بر روی تابلویی نوشته شده بود: «آبادان 5 کیلومتر». نخل های بی سر و سوخته ی آبادان را با چشمانم می دیدم. در مسیر بازرسی شدیم و با کارت شناسایی وارد شهر شدیم... (ادامه دارد)

راوی: «همسر شهید مسعود خلعتی»

 

برای مطالعه «خاطرات همسران شهدا» لطفاً اینجا را کلیک کنید.