همراه و همرزم شوهر (4)

(قسمت چهارم)

مسعود شب های جمعه بچه ها را به خواندن دعای کمیل دعوت می کرد. همه مشتاق بودند، روشنایی سنگر تنها یک شمع بود و در دل تاریکی صدای ضجه و ناله های جانسوز بچه ها غوغایی به پا می کرد و آن چنان محفل نورانی به پا می شد که قلم ناچیز من قادر به بیان آن همه احساسات نخواهد بود...

یک روز هواپیماهای عراقی شهر را زیر آتش سنگین خود گرفته بودند. هنگامی که به آسمان نگاه می کردم، فریاد زدم: «الله اکبر، خدایا به دادمان برس...». آسمان پر از بمبهای خوشه ای بود و در حال فرود آمدن بودند. توی دلم شهادتین را گفتم. یکی از بچه ها فریاد زد: «خواهر زود بیا برو توی سنگر»، اما من مرگ را در بیرون ترجیح می دادم. با خودم می گفتم اگر این جا کشته شوم بهتر است تا سنگر روی سرم خراب شود.

مسعود پشت پدافند قرار داشت و با آسمان در نبرد بود و بچه ها به طرف آسمان شلیک می کردند. به چشم خود ناگهان توجه خاص حضرت حق را دیدم. به یکباره باد شدیدی وزیدن گرفت و بمبهایی را که مستقیم به سوی سنگر و پدافند در حال فرود آمدن بودند، به سوی دیگری کشاند و در جایی به غیر از اهداف اصلی شان (سنگر و پدافند) به زمین برخورد کردند و شعله ای از آتش به آسمان برخاست.

هر از چند گاهی خودرویی از نزدیک ما می گذشت که اغلب حامل رزمندگان بود، آنها برایمان دستی تکان می دادند. من بیشتر اوقات با کمک بچه ها گلوله های توپ 23 میلیمتری را که درون جعبه هایی قرار داشتند، به محل استقرار قبضه ی پدافند می آوردم و آنها را درون خشاب های مخصوص می گذاشتم. حدوداً دو ماه در آنجا بودیم. بعد از آن به بندرعباس برگشتم اما مسعود مرتب در جبهه ها بود.... (ادامه دارد)

راوی: «همسر شهید مسعود خلعتی»

 

برای مطالعه «خاطرات همسران شهدا» لطفاً اینجا را کلیک کنید.