چرا باید به اهل بیت (ع) متوسل شد؟

 

آن خدایی که خداوند اهل بیت (علیهم السلام) و خداوند من، شما و رب العالمین است، به مؤمنان فرمود: «برای رشد، کمال و قرب به من، وسیله بجویید» و البته امر به توسل را به غیر مؤمنان نفرمود، چرا که اصلاً او را نشناخته و قصد نکرده‌اند تا برای تقربش، نیاز به وسیله و توسل داشته باشند: «یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَابْتَغُوا إِلَیْهِ الْوَسِیلَةَ وَجَاهِدُوا فِی سَبِیلِهِ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ». (المائده/35) ای کسانی که ایمان آورده‌اید، تقوای الهی پیشه کنید و وسیله‌ای به سوی او (برای تقرب به او) بجویید و در راه او جهاد کنید، باشد که رستگار شوید...

بنابراین، نمی‌شود به بهانه‌ی این که «خدای آنها، خدای من نیز هست»، فرستادگان، اولیا و حجج او را کنار گذاشت. مثل کسانی که قرآن مجید را از پیامبر (صلوات الله علیه و آله) گرفتند، اما خودش را کنار گذاشتند و گفتند: «حَسبُنَا کِتابَ الله»، (کتاب خدا برای ما کافیست) و حال آن که در همین کتاب، امر به اطاعت و تبعیت از رسول (صلی الله علیه و آله) شده بودند، نه این که یک کتابی را زیر بغل بگذارند و بگویند: «خیلی ممنون، شما خوش آمدی».

نه تنها آدمی (اعم از مؤمن و کافر)، بلکه هیچ مخلوقی نمی‌تواند بدون توسل به وسایل مرتبط و لازم، کاری را در راستای رسیدن به هدفی انجام دهد. چرا که جز ذات اقدس الهی، کسی غنی نیست و همگان فقیر می‌باشند. آدمی برای هر کار خُرد یا کلانی، ابتدا هدف را معین می‌کند، سپس برای رسیدن به آن برنامه را تدوین می‌نماید و سپس جهت تحققش به وسایل مرتبط متوسل می‌گردد. در این ساختار هیچ فرقی نمی‌کند که هدف نوشیدن یک جرعه آب جهت رفع تشنگی باشد، یا رشد، کمال و قرب الهی.

بنابراین، برای هیچ کسی، از توسل به وسایل مرتبط برای رسیدن به مقصود، هیچ گریزی وجود ندارد. حتی برای اهل عصمت (علیهم السلام). ایشان نیز وحی را به واسطه و وسیله اخذ نمودند و برای تقرب به حق تعالی، به وسایل اطاعت و عبادت (نماز، روزه، جهاد، صدقه، انفاق، امر به معروف و نهی از منکر، ازدواج، اشتغال و ...) متوسل گردیدند.

برای کسب علم، باید به معلم و کتاب متوسل شد. برای پیمودن مسیری تا هدف، باید به امکانات و تجهیزات و از جمله نقشه و راهنما متوسل شد. برای کسب معاش و رزق حلال، باید به کار سالم متوسل شد. برای انجام کار، باید به وسایل مربوطه‌اش متوسل شد و ... پس آنان که با شعارهای گوناگون، توسل به اهل بیت (علیهم السلام) را رد می‌کنند، در واقع نوعی تکبر و بغض دارند و می‌گویند: «هر وسیله‌ای، به جز ایشان» و اینجاست که عقل سلیم می‌پرسد: «چرا؟» و البته پاسخ روشن است: «هدف رشد، کمال و تقرب به خدا نیست».

اگر دم از خدا و اسلام می‌زنند، می‌پرسیم: مگر وحی مستقیم به خود شما نازل شده است، یا برای اخذ آن، نیازی به پیامبرش نداشتید و برای فهمش نیازی به تعلیمات او ندارید؟ مگر هدایت الهی، بدون وسیله صورت می‌گیرد که شما با شعار «خدای ما نیز هست»، بتوانید بدون توسل به آن وسایل، هدایت شوید؟ آیا نماز و روزه برای شما هدف است یا وسیله‌ای برای تقرب به هدف؟ آیا همین شعارهای ضد توسل را از علما و معلمان و مبلغان خود نگرفته‌اید و با تأسی و توسل به آنان طرح نمی‌کنید؟ آیا برای فرافکنی این شبهات، به هزاران وسیله، اعم از تشکیلات، هزینه، زبان خواندن و نوشتن، یا امکانات ارتباطی متوسل نمی‌شوید؟ پس چرا بر این باورید که هر توسلی جایز است، به غیر از توسل به اهل بیت (علیهم السلام).

وسیله هدف نیست، اما برای رسیدن به هدف مورد توسل قرار می‌گیرد؛ بنابراین باید وسیله با هدف تناسب داشته باشد و گرنه به هدف نمی‌رساند. حکمت تمامی احکام، همین قرار دادن وسایل متناسب با هدف، جهت رشد و رسیدن می‌باشد. برای یاد (ذکر) و اتصال، باید به نماز «صلاة» متوسل شد. برای علم، حکمت و بصیرت، باید به آیات خدا در کتاب خلقت و کتاب وحی متوسل شد. برای تعلیم این علوم، باید به معلمانش متوسل شد. برای رسیدن به هدف و لقای محبوب، باید به فرستاده و راهنمای او متوسل شد...؛ لذا خدایی که رب آنان و رب من و شما و همگان می‌باشد، فرمود که بندگانم بگو: «قُلْ إِنْ کُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونِی»، بگو اگر خدا را دوست دارید، از من تبعیت کنید. (آل‌عمران/31) و نفرمود: بگو اگر او را دوست دارید و هدف گرفته‌اید، بیایید این کتاب را از من بگیرید، از رویش تکثیر کنید و بعد بروید هر طوری که دلتان خواست، برداشت و تفسیر نموده و عمل کنید.

پس، وسیله باید متناسب با هدف باشد. نردبان، پله یا آسانسور، برای بالا و پایین رفتن طبقات است، نه برای تقویت عضلات و یا تحصیل علم پزشکی، خوراک وسیله‌ای برای تغذیه است، نه برای پوشیدن و ...؛ توسل به اهل عصمت (علیهم السلام)، قرآن کریم، نماز، روزه، جهاد و ... نیز وسایل رشد، کمال و قرب الهی هستند.

هدف، خودش وسیله را معین می‌کند و وسیله نیز خودش کاربردش را نشان می‌دهد. کسی نمی‌تواند بگوید: «من دلم می‌خواهد برای نجات از هلاکت ناشی از گرسنگی، دیوان حافظ را بخوانم» و یا برای عالم شدن در علم فیزیک، به خوردن روزی چندین وعده خوراک چرب متوسل گردم.

بنابراین، این خداوند متعال است که وسایل قرب به خود را معین و ابلاغ می‌نماید و هر کس آنها را کنار بگذارد، به چنین هدف والایی نمی‌رسد. چنان که بت‌ پرستان، انبیا و وحی را کنار گذاشتند و گفتند: ما خودمان این بت‌ها را وسیله‌ی تقرب به خدا قرار می‌دهیم.

«پایگاه پاسخگویی به شبهات»

 

برای مطالعه «پاسخ به شبهات» لطفاً اینجا را کلیک کنید.