چهره اش تغییر می کرد
خاطرات سردار شهید علیرضا ماهینی (قسمت پنجم)
در پایین تپه شحیطیه در اواسط خرداد ماه سال 1360 مستقر بودیم که علیرضا تعداد هفده نفر از بچه ها را جدا کرد و گفت که باید به دهلاویه برویم، ان شاءالله قرار است که عملیاتی در آنجا، انجام شود...
توجه به مشکلاتی که در منطقه دهلاویه داشتیم و شهدای زیادی که در آن منطقه داده بودیم، بازپس گیری آن جزء آرزوهای ما شده بود. علیرضا تعدادی از بچه ها را به عنوان گروه شناسایی انتخاب کرد، روی شناسایی خیلی حساس بود و معمولاً خودش نقش اول در شناسایی داشت.
در عملیات دهلاویه پس از شناسایی، مقرر شد که ساعت سه الی چهار بامداد به دشمن یورش برده و دهلاویه را از دست بعثیها خارج کنیم. ماهینی فقط یک فرمانده معمولی نبود بلکه خود در نبرد جلودار بود و وقتی فرماندهی در میدان جنگ و در کنار نیروهایش باشد روحیه آنها دو چندان می شود و در این عملیات ما صحرگاهان به قلب دشمن یورش بردیم و علیرضا هم مثل همیشه جلودار نیروها بود.
بحمدالله این عملیات بر اساس برنامه از قبل طراحی شده صورت گرفت. بر همین اساس در ساعت مقرر عملیات آغاز شد و بچه ها به روستای دهلاویه که نیروهای دشمن در آنجا مستقر شده بودند، حمله کردند.
دشمن از آن نقطه، شهر سوسنگرد و تپه های الله اکبر را با توپخانه خود هدف قرار می داد. علیرضا در هر لحظه در نقطه ای از درگیری حضور داشت، هم نیروها را به جلو فرا می خواند و هم خودش با آر.پی.جی که معمولاً همراه داشت به سمت دشمن شلیک می کرد.
او در زمان نبرد چهره اش تغییر می کرد و از علیرضای آرام ، علیرضای خشمگین می ساخت و نمی شد مثل داخل خط حرفش را به تاخیر انداخت. با همه ی این اوصاف وقتی چهره اش را می دیدیم، لذت می بردیم. (ادامه دارد)
«یکی از همرزمان سردار شهید علیرضا ماهینی»
برای مطالعه «خاطرات شهید ماهینی» لطفاً اینجا را کلیک کنید.
