یه دختر آرایش کرده

 

حواسم به اطرافم نبود، انگار اصلا به قول معروف تو باغ نبودم. هر بار که می خواستم برم بیرون، یه ربع جلوی آینه به خودم نگاه می کردم. اونم آینه قدی، تا وقتی بچه مدرسه ای بودم این اوضاع ادامه داشت، خودم اسمشو گذاشتم دوران جاهلیت…

آرایش نمی کردم ولی همه ش می گفتم: «این طوری خوبم؟ شایدم با اون لباس بهتر باشم...». عوضش می کردم: «این یکی بهتره...». تنها هم بیرون نمی رفتم، باید با یه دوست همراه می بودم. نمی دونم این جاهلیت از کجا اومده بود سراغم (البته با تمام جاهلیت حواسم بود که تنگ نپوشم).

پیش دانشگاهی تموم شد. با مدرسه وداع کردم البته با سختی، چند روز بعد اما … وقتی بعد از یک ربع در آینه قدی به خود نگاه کردن، از خونه زدم بیرون، وای خدای من، انگار اولین باری بود که بیرون از خونه بودم و آدم های اطرافم رو می دیدم.

یه دختر آرایش کرده با لباسی نسبتا تنگ، جلوتر از من راه می رفت. چند پسر هم، چند قدم جلوتر از اون نشسته، به اطراف خودشون نگاه می کردن و مشغول صحبت کردن با هم بودن. اون چند لحظه ای که دختر از اونجا گذشت، پسرا حسابی وراندازش کردن و یه چیزی بهش گفتن که من متوجه نشدم.

نوبت به رد شدن من از اونجا رسید، تمام بدنم می لرزید و خیس عرق شدم. وقتی رد شدم، همه ش می گفتم خدایا یعنی اونا الان دارن به من نگاه می کنن؟ نگاهشون همون طوریه که به اون دختر بود؟

خجالت کشیدم، از خودم بدم اومد، قدم هام رو تندتر کردم تا به خونه رسیدم. از دست خودم حسابی عصبانی بودم، خودم رو تنبیه کردم و چند روز بیرون نرفتم. تا این که دوستم زنگ زد و خواست که باهاش برم بیرون، چادرم رو که خاک می خورد، برداشتم انداختم روی سرم، چه حس خوبی بود، انگار که یه حفاظ دور خودم بسته بودم.

بهم امنیت می داد، آرامش می داد، خیلی ها از من می پرسیدن: «مداح بودن مامانت باعث شد که تو مجبور بشی چادر بپوشی؟ خیلی سخته، نه؟… زمستون گِلی می شه، تابستون هم که خیلی گرمه…». ولی نه، من عاشقانه چادر رو انتخاب کردم و تا الان هم عاشقانه پوشیدم. خدایا شکــرت

«چادری ها»

 

برای مطالعه موضوع «حجاب» لطفاً اینجا را کلیک کنید.