صبح روز هفتم آبان ماه سال 1361 بود که اعلام کردند فردا فرمانده تیپ امام سجاد (علیه السلام) می خواهد بیاید و برای شما صحبت کند. ما در میان نمازخانه به خط شدیم و فرمانده تیپ آمد و نقشه عملیات و تز حمله را برای ما ترسیم کرد. البته به ما گفته نشد که امشب حمله است...
در زمان حمله بچه ها همدیگر را در آغوش می گرفتند و از همدیگر طلب بخشش می کردند. آنها به ما اعلام کردند که با تمام وسایلتان به خط شوید. در ساعت 10/30 صبح همگی منظم و مرتب آماده حرکت بودیم که نامه یکی از دوستان به دستم رسید.
رسیدن نامه را در این موقعیت حساس به فال نیک گرفتم و خدا را شکر کردم. پاکت نامه را سریع باز کردم و آن را خواندم. از اینکه از حال دوستان مسجدیم با خبر می شدم، خوثسحال بودم. او نوشته بود که ما همه از دوری تو ناراحت هستیم، بچه ها همه منتظرنت هستند و شبها به مسجد می رویم و برای شما دعا می کنیم. خلاصه از همه چیز برایم نوشته بود و با خواندن نامه روحیه مضاعفی پیدا کردم و آماده حمله شدم.
«دست نوشته های شهید محمدرضا وحدتیان»
شب در منطقه «دشت عباس» سینه زنی برقرار می کردیم و بعد از مراسم سینه زنی در چادر دوستان می نشستیم و پس از کمی، هر یک به چادر خود می رفتیم. هنوز یک دقیقه سرمان را به زمین نگذاشته بودیم که نیروی دشمن با توپ دوربرد به چادر کوبیدند و ما در چادر ترکش خوردیم. هیچ کس در آن چادر ترکش نخورد به جز من...
