مانع رفتن او نشدم

 

وقتی که متوجه شدم عبدالرزاق مجروح شده و به ما حرفی نزده است و هنگامی که تکه پارچه ی سفیدی را که به عنوان کفش به او داده بودند، در کیفش مشاهده کردم، خیلی نگران شدم. به او گفتم: «عزیزم، تو از طرف ما هیچ اجباری برای رفتن به جبهه نداشته ای، الآن هم وظیفه ی بسیار خطرناکی به عهده داری، تو در گشت و شناسایی ها شرکت می کنی، تو تکاور هستی، کارت بسیار خطرناک است، می تونی میدان جنگ را رها کنی».

اما ‏او در پاسخم گفت: «من هیچ وقت فراموش نمی کنم، وقتی که جنگ شروع شد، چقدر بمب ها و خمپاره ها که بر سر خواهر، برادر و هموطنانم  فرود آمد. ‏این چیزها را فراموش نمی کنم. این بعثی ها کسانی هستند که کسی نباید از آنها بگذرد. بلکه باید جانانه در مقابل آنها ایستادگی کرد». ‏من هم چون دیدم خودش راضی است، مانع رفتن او نشدم.

راوی: «پدر شهید عبدالرزاق معرفاوی»

 

برای مطالعه «خاطرات پدران شهدا» لطفاً اینجا را کلیک کنید.