من کرببلا را چو خزان دیدم و رفتم

من کرببلا را چو خزان دیدم و رفتم / چون مرغ شب از داغ تو نالیدم و رفتم

در کرببلا زینت آغوش نبی را / آوردم و غلطیده بخون دیدم و رفتم

ممکن چو نشد حنجر پاک تو ببوسم / آن حنجر پر خون تو بوسیدم و رفتم

ای باغ که داری تو بسی گل بگلستان / این خرمن گل را بتو بخشیدم و رفتم

یاد آمدم آن روز که گفتی جگرم سوخت / چشم از تن صد چاک تو پوشیدم و رفتم

چون همره ما هست سر غرقه بخونت / من یاد لب تشنه تو بودم و رفتم

بگسست اگر دشمن دون ریشه دین را / با موی پریشان همه سنجیدم و رفتم

بس کن تو دگر کاه ربائی سخن خود / من یک گلی از گلشن دین چیدم و رفتم

«شاعر ناشناس»