بی رقیه آمدم شرمنده ام

 

اربعین آمد دلم را غم گرفت / بهر زینب عالمی ماتم گرفت

سوز اهل آسمان آید به گوش / ناله ی صاحب زمان آید به گوش

جان اهل بیت عصمت بر لب است / کاروان سالار آنها زینب است

جمله مستان سوی ساقی آمدند / مست مست از جام باقی آمدند

سینه ها آماج رگبار بلا / جای زخم ریسمان بر دستها

هوش از سر رفته و دل باخته / جسم خود را بر زمین انداخته

هر یکی در جستجوی تربتی / بر لب هر یک کلامی، صحبتی

قلبها پر شکوه از بیداد بود / آشنای قبرها سجاد بود

رهبر زینب امام راستین / حجت حق بود زین العابدین

با کلامش عمه را مغموم کرد / تا که قبر یار را معلوم کرد

آمده همراه دخت بوتراب / بر سر آن قبر کلثوم و رباب

زخمهای این سفر سر باز کرد / هر کسی درد دلی آغاز کرد

زینب از م‍‍ژگان خود یاقوت ساخت / داستان این سفر را باز گفت

گفت ای سالار زینب السلام / ماه شام تار زینب السلام

بر تو پیغام سفر آورده ام / از فتوحاتم خبر آورده ام

کرد با من این مسیر عشق طی / راس تو منزل به منزل روی نی

معجرم نیلی شد و مویم سپید / از غم دوری تو قدم خمید

گر که دست رحمت و صبرت نبود / زینبت در راه کوفه مرده بود

ظلم دشمن تا که بی اندازه شد / ماجراهای سقیفه تازه شد

ریسمان بر گردن سجاد بود / غربت بابا مرا در یاد بود

دیدی از نی دست خواهر بسته بود / گوییا دستان حیدر بسته بود

یاسها را جوهر نیلی زدند / کودکان را یک به یک سیلی زدند

از شماتت کردن دشمن مپرس / از سه ساله دخترت از من مپرس

شد سرت یک نیمه شب مهمان او / با وصالت بر لب آمد جان او

مرد در ویرانه و من زنده ام / بی رقیه آمدم شرمنده ام

بارها از دوریت جان باختم / بین مقتل من تو را در یافتم

گر تو ای لب تشنه برداری سرت / حال نشناسی دگر این خواهرت

«شاعر ناشناس»