یابن الحسن بیا که حلول محرم است

یابن الحسن بیا که حلول محرم است / شادی به ما حرام شد، ایام ماتم است

شرمنده شد بهار ز گلزار کربلا / بلبل کند نوا که خزان محرم است

ما عاشقان لاله ی سرخ محمدیم / کز عطر او بهشت خداوند خرم است

صد مرده زنده می شود از ذکر یا حسین / ارباب ما معلم عیسی بن مریم است

عیسی اگر در آخر عمرش به عرش رفت / قنداقه ی حسین شرف عرش اعظم است

با یوسفش مقایسه کردم نگار گفت / او شاه مصر باشد و این شاه عالم است

ما را نیاز سیر چمن نیست در بهار / روی حسینیان گل و این اشک شبنم است

ای صاحب عزا به عزاخانه ها بیا / یاران سینه زن همه در زیر پرچم است

گر وعده ی بهشت به ما می دهد بهار / ما نیستیم طالب رضوان، مسلم است

بر عاشقان سیاحت گلشن حرام شد / خاکم به سر که قامت سرو علی خم است

ای آب بس کن این همه جوش و خروش را / در پیش چشم ما علی اصغر مجسم است

سقا ز تشنگان حرم شرمسار شد / شرمنده ی خجالت او نهر علقم است

ساقی تشنه، تشنه برون آمد از فرات / قربان غیرتش شود عالم اگر کم است

چون محتشم بخوان به پیمبر کلامیا / باز این چه شورش است که در خلق عالم است

در بارگاه قدس که جای ملال نیست / سرهای قدسیان همه بر زانوی غم است

«ولی الله کلامی فرد زنجانی»