خاطرات آزادگان دفاع مقدس
ورزش کردن به طور کلی ممنوع بود. عراقی ها کشتی و یا ورزش و یا حتی هرگونه نرمشی را ممنوع کرده بودند.
اگر آنها می دیدند کسی یک مقدار ورزش می کند و بشین و پاشویی به خودش می دهد، فوری به او می گفتند که تو داری خودت را برای یک خرابکاری آماده می کنی. بعد او را می بردند و اذیت می کردند.
مدافع حرم حضرت عقیله منم / فدایی ره عباس و پاره پیرهنم
تمام زمزمه من حسین حسین مولاست / تمام عشق درونم ز مادرم زهراست
من آن مدافع عاشق ز شهر شیرانم / ز امر رهبر جانباز خود چه بی تابم
شهید شُهره ی شهرم ، همان مدافع عشق / به شوق شهد شهادت به کوی فیض دمشق
دلم ز غربت زینب همیشه بی تاب است / مگر خیام یتیمان هنوز بی آب است
مدافعان حریمش همه پریشانند / فدای معجر زینب، ز غربتش نالند
فداییان حرم دور او چو ضَجّه زدند / ز تیرهای سه شعبه سِپَر چو حلقه زدند
خدا کند که بیاید مدافع حرمش / که استوار کند عالمی ز پیرهنش
خدا کند که امیری شود شهید رهش / اگر نشد نصیبش، شود غلام درش
«مجید امیری»
تشرف تازه مسلمانان به حرم امام رضا (علیه السلام)
غریب نیست اگر بنویسیم سهیل اسعد، دلداده و شیعه شده به دست کرم و لطف حضرت ثامن‌الائمه (علیه السلام) است. حقیقت این است که زندگی ۴۰ ساله، فرصت مغتنمی برایش بوده تا هم خودش با سبک زندگی اسلامی آشنا شود و هم بیشتر از یکصد نفر را تا تشرف به مذهب شیعه همراهی کند. او اخیرا حدود ۳ سال در کشور اسپانیا مدیر مرکز اسلامی امام رضا (علیه السلام) بود.
او درباره افتخار خادمی امام رضا (علیه السلام) توضیح می‌دهد: «در جشنواره‌ای که به نام مبارک امام رضا (علیه السلام) در مشهد مقدس تحت عنوان دوازدهمین جشنواره بین‌المللی فرهنگی هنری امام رضا (علیه السلام) برگزار شد، من را هم جزو گروه متسابقین به حساب آوردند. در واقع فعالیت‌های بسیاری که در تبلیغ و ترویج فرهنگ شیعه در سطح جهان انجام داده‌ام بهانه این امر بود. در نهایت هم سابقه مدیریت مرکز اسلامی به نام آن حضرت در کشور اسپانیا موجب شد تا به عنوان خادم انتخابی از من تقدیر شود».
سهیل اسعد درباره ارتباط معنوی‌اش با امام رضا (علیه السلام) می‌گوید: «در این بارگاه لازم نیست که به زبان عربی حرف بزنی تا امام (علیه السلام) متوجه کلامت شود. حسن معاشرت با امام رضا (علیه السلام) هم این است که انسان احساس می‌کند چون ایشان از کشور خود به سرزمین دیگری مهاجرت کرده، پس حس و حال غریبه‌ها را خوب درک می‌کند. من هم وقتی مسلمان شدم نخستین امامی که در غربتم به او توسل جستم و با او درد دل کردم امام رضا (علیه السلام) بود، نخستین حرمی که به زیارتش مشرف شدم حرم امام رضا (علیه السلام) بود، وقتی به ایران آمدم نخستین جایی که احساس تازه و زیبای مسلمانی را درک کردم حرم امام رضا (علیه السلام) بود. هر چند نمی‌توانستم با مردم ایران به خوبی فارسی صحبت کنم اما با آن حضرت به خوبی درد دل می‌کردم، به همین دلیل می‌توانم بگویم امام رضا (علیه السلام) مهم‌ترین و اثرگذارترین شخصیت در تمام طول زندگی من بوده است».
او ادامه می‌دهد: «گاهی اوقات که همراه با دوستانم از کشورهای دیگر برای زیارت به مشهد می‌روم، این نکته را در ذهن دارم و در گفت‌وگو با دوستان مطرح می‌کنیم که امام رضا (علیه السلام) حال و هوای غریب‌ها را خوب می‌داند و به همین دلیل خارجی‌ها در حرم آن حضرت احساس غریبگی ندارند بلکه به نظر می‌رسد آشنای خود را پیدا کرده‌اند و حالا می‌توانند هر قدر که می‌خواهند با او صحبت کنند. این حس آشنایی در کشور غریب خیلی به آدم می‌چسبد و باعث نشاط و انسباط خاطر می‌شود».
«سایت رهیافتگان»
خاطره ای از شهید عابدین (اصغر) بهفروز:
اصغر در عملیات بستان در نهم آذر ماه سال 1360 شهید شد و به آرزویش رسید. پیکر او هم بعد از 17 روز به دست ما رسید .
خدا شاهد است که وقتی بالای پیکر پسرم حاضر شدم و به او نگاه کردم، رویش هنوز تازه و سالم بود. انگار همین الان به خواب رفته بود. با آنکه 17 روز از شهادتش می گذشت. پسرم بدنی سالم و طبیعی داشت. یک تیر به قلب و یک تیر هم به گلویش خورده بود. در کنار پسر شهیدم، دستهایم را بالا کردم و از خدا تشکر نمودم.
خاطرات آزادگان دفاع مقدس
یکی از روزهایی که «بوشهری» (شهید تندگویان معاون وزیرنفت) و «زربانی» از طریق ضربه زدن به دیوار سلول با هم صحبت می کردند، یک آشپز فضول مچشان را گرفته بود. به «زربانی» پرخاش کرده بود و پنجره را باز کرده و به «بوشهری»، بعد از بد و بیراه گفتن، گفته بود: «می برمت پایین».
منظور از پایین بردن هم یعنی به شکنجه گاه بردن. بوشهری هم چون توصیف کتک خوردن من را شنیده بود و می دانست که پایین بردن یعنی چه، با ضربه زدن به دیوار به من گفت: «تا مدتی با من حرف نزن، چون من زیر نظر هستم». گفتم: «حکمت (اسم آشپز حکمت بود) توپ تو خالی است، زیاد مقید به حرفهایش نباش». ولی برای احتیاط ایشان تصمیم گرفتند مدتی از برقراری ارتباط خودداری کنیم.
این مدت زیاد طول نکشید. شاید پس از سه، چهار روز ما سلامهای صبحگاهی را شروع کردیم ولی دیگر مثل سابق، مکالمه ها را طول نمی دادیم.
از خود گذر کنیم که این خوان آخر است / این انقلاب بیمه عباس و اکبر است
تحریم می کنند که تسلیممان کنند / غافل از اینکه دل به بلاها شناور است
بیم هلاک نیست کسی را که از ازل / چشم امید او به خدای پیمبر است
برخیز تا به باغ شهادت قدم زنیم / غیر از شهید هر چه که بینی مکدر است
با سکه و دلار نداریم هیچ کار / ما را به سر، هوای اشارات رهبر است
ای نایب امام بفرما که جان دهیم / جانی که عاشقانه فدای تو سرور است
هرگز شرف به سفره رنگین نداده‌ایم / این از علی و آل به ما، عین باور است
جان می دهیم و ننگ ملامت نمی خریم / حرف دل امام همان حرف آخر است
آه ای شهدا عشق نفس سوز شماست / هر خاطره ای مرثیه افروز شماست
امروز اگر وطن شکوفا شده است / مدیون حماسه های دیروز شماست
«شاعر ناشناس»
متاسفانه برخی از بانوان، شل حجابی خود را این طور توجیه می کنند که چون بسیاری از زنان، بدحجاب تر از ما هستند؛ بنابراین پوشش و آرایش ما که چند درجه از بدحجاب ها کمتر است اصلاً به چشم مردان نمی آید و آن ها را تحت تأثیر قرار نمی دهد. آن ها معتقدند این سطح پوشش و آرایش در جامعه ما عادی شده است، بنابراین این موضوع مجوزی شده است تا برخی بانوان علی رغم اعتقاداتی که دارند از آرایش و پوشش های نادرست استفاده کنند.
بیرون بودن چند سانتی متر از موهای رنگ کرده، پیدا بودن ساق دستها، لاک زدن، پوشیدن مانتوی تنگ و استفاده از شلوارهای چسبان، با توجه به وضعیت پوشش امروز، در نظر بسیاری از بانوان شاید چندان قبحی نداشته باشد. شاید همه اینها به نظر شخصی ما گناهی نباشد و تأثیر منفی بر مردان نداشته باشد. اما هر یک به تنهایی بخشی از دستور الهی را زمین می گذارد، در واقع با کوچک دانستن هر یک از این امور، یک امر الهی را سبک انگاشته ایم.
گناه به معنی خلاف است و در اسلام هر کاری که بر خلاف فرمان خدا باشد، گناه است. سرپیچی از فرمان خداوند هر اندازه در ظاهر کوچک باشد؛ ولی چون در پیشگاه عظمت الهی واقع می شود، بزرگ است.
از پیامبر اکرم (صلوات الله علیه و آله) روایت شده که فرمودند: «به کوچکی گناه منگرید، بلکه به بزرگی کسی بنگرید که نسبت به او گستاخی کرده اید». (بحارالانوار، ج ۷۷، س ۱۶۸)
