ایمن شدند دین و وطن تا به رستاخیز

ای روشنای خانه امید، ای شهید / ای معنی حماسه جاوید، ای شهید

چشم ستارگان فلک از تو روشن است / ای برتر از سراچه خورشید، ای شهید

زهره به نام توست غزلخوان آسمان / با یاد توست مشعل ناهید، ای شهید

قد قامت الصلاه به خون تو سکه زد / در گسترای ساحت تحمید، ای شهید

تیغ سحر ز جوهره خونت آبدار / گشت و شکست لشکر تردید، ای شهید

آئینه دار خون تواند آسمانیان / رنگین کمان به شوق تو خندید، ای شهید

ایمن شدند دین و وطن تا به رستاخیز / فارغ شدند زآفت تهدید، ای شهید

در فتنه خیز حادثه ها جان پناه ماست / بانگی که در گلوی تو پیچید، ای شهید

صرافی جهان زتو گر نقد جان گرفت / جام شهادتش به تو بخشید، ای شهید

نام تو گشت جوهر گفتار عارفان / عارف زبان گشوده به تأکید، ای شهید

«محمد حسن ارباب بی کس»

نسخه اینست که یاد شهدا بنماییم

ای خوشا آنکه بود مستِ مدامِ شهداء / دائماً باده زند از میِ جام شهداء

وقت آن آمده که در وسط شهر زنند / عاشقان میکده امروز بنام شهداء

پیر میخانه ی ما با نفس گرمش گفت / از زبان و نفسِ پیر و امام شهداء

شمع بزم بشریت شهدایند، بدان / روح ایثار بود مشی و مرام شهداء

جان فشاندند چو در راه خداوند، کنون / ناظر وجه خدایند تمام شهداء

آن شهیدی که به لب ذکر اناالحق دارد / روی سینه گُلِ آلاله و زنبق دارد

نسخه اینست که یاد شهدا بنماییم / یاد آن سفره نشینان خدا بنماییم

شهدا جان به فدای نفس حق کردند / وقت آنست که ما نیز فدا بنماییم

مرغ باغ ملکوتیم همه، چون شهدا / باید این مرغ در افلاک رها بنماییم

کربلا قبله ی مردان خدا بود، بیا / روی خود را به سوی کرببلا بنماییم

همچو آن منتقم خون حسین بن علی / گریه بر زینب او صبح و مسا بنماییم

زینب آنست که راهِ شهدا می پوید / هر کجا هست ز شاهِ شهدا می گوید

«امیر عظیمی»

سالها در انتظارت بوده ایم

ای پرستوی رها، برگشته ای / ای غریبه آشنا، برگشته ای

باز بستی سوی دشت عاشقی / باز هم در شهر ما، برگشته ای

وه ، چه شوری داشتی روز سفر / از چه اینک بی صدا ، برگشته ای

سالها در انتظارت بوده ایم / ای عزیز با وفا ، برگشته ای

آمدی تا بغضهامان بشکفد / مثل باغ لاله ها ، برگشته ای

ای پرنده ، ای کبوتر، ای شهید / گو که امروز از کجا ، برگشته ای

خوش رسیدی، مهلتی تا بوسمت / تو که از دشت بلا ، برگشته ای

باز هم برخیز و تکبیری بگو / ای که از باغ خدا ، برگشته ای

اشک، غربت، گریه، غم، اندوه و من / در میان خانه تا برگشته ای

پرچم لبیک در دست تو بود / از چه با دست جدا ، برگشته ای

استخوانت بوی اکبر می دهد / تو مگر از کربلا ، برگشته ای

«سید حبیب حبیب پور»

کجایند مردان والفجر هشت

الهی به آنان که پرپر شدند / پر از زخم های مکرر شدند

به آنان که چون پرده بالا زدند / قدم در حریم تماشا زدند

به آنان که کارون خروش آمدند / چنان خون کارون به جوش آمدند

به آنان که زخمی ترین بوده اند / شهیدان میدان مین بوده اند

همانان که از مهر فرزند خویش / بریدند یکباره پیوند خویش

بریدند تا وصل آسان شود / نیستانه درد، درمان شود

همانان که روح روان داشتند / سفرنامه آسمان داشتند

همانان که دلداده او شدند / کبوتر کبوتر، پرستو شدند

پرستو پرستو، فراز آمدند / و بی سر، سرافراز باز آمدند

که این خطه خاک سرافرازی است / همه همت و شور جانبازی است

به تکبیر آن دم که دم می زدند / سکوت زمان را به هم می زدند

شب عاشقی را رقم می زدند / همانان که بر مین قدم می زدند

از آنان که تنها پلاکی به جاست / کمی استخوان، مشت خاکی به جاست

الهی به آوازه این حریم  / به هورالهویزه، به هورالعظیم

به دشتی که پیوسته عباس داشت / که بی دست هم خیمه را پاس داشت

به رمزی که چون نام خیبر گرفت / غریبانه از ما برادر گرفت

خبر بود و تکرار خمپاره ها / جگر گوشه ها، پاره پاره رها

خطر، رمل، توفان شن، ماسه ها  / زمین، مین، کمین، رد قناسه ها

خطر پشت هر لحظه پا می گرفت / زیاران ما دست و پا می گرفت

و آن لحظه هایی که خمپاره شصت  / میان نماز عزیزان نشست

نمازی که یک رکعتش پاره شد / تشهد پر از موج خمپاره شد

کجایند مردان والفجر هشت / که از خونشان دشت گلپوش گشت

کجایند مردان فتح المبین / کجایند اسطوره های یقین

کجایند آنان که بالی رها داشتند / گذرنامه کربلا داشتند

کجایند آنان که فردایی اند / همانان که فردا تماشایی اند

«شاعر ناشناس»

السلام ای عشق بازان صبور

السلام ای خاکریز جبهه‌ها / نام سبز تو عزیز جبهه‌ها

السلام ای آتش خمپاره‌ها / السلام ای جسم پاره پاره‌ها

السلام ای عشق بازان صبور / السلام ای خاک گرم بدر و هور

روی خاک لاله‌ها پرپر شدند / بچه‌های کاروان بی ‌سر شدند

نام تو پر شور از نام شهید / سبز شد گام تو با گام شهید

آه اینجا خاک تو از یاد رفت / لحظه‌های پاک تو از یاد رفت

ما که غرق زندگانی بوده‌ایم / دور از بحر معانی بوده‌ایم

ما فقط بر سینه و سر می ‌زنیم / کاش روزی تا خدا پر می ‌زدیم

ما کجا آن خاک نورانی کجا / ما کجا آن دشت روحانی کجا

ما کجا و خیمه صحرا کجا / ما کجا و گریه شبها کجا

می ‌شود تا آسمان‌ ها پر کشید / می شود آیا شهادت را خرید

می ‌شود با هر شقایق راز گفت / بال و پر وا کرد و از پرواز گفت

عشق بیدار است پس بیدار شو / با شهیدان خدایی یار شو

آنچه می‌ بینید هرگز عشق نیست / حال می‌ گویم برایت عشق‌ چیست

عشق یعنی حاج همت ، باکری  / عشق یعنی  رستگار و باقری

عشق یعنی قاسم دهقان ما / عشق یعنی مصطفی چمران ما

عشق یعنی پر زدن با بردبار /  مصطفی گلگون ما شد روی دار

عشق یعنی چون علمدار شهید / عشق یعنی مثل عمار شهید

«شاعر ناشناس»

خونِ شهید ضامن این انقلاب ماست

اسلام ما، طریقت ما، راه و دین ما / کَشتیّ نوح ما ، همه حبل المتین ما

اسلام ما، تشیع ما، جان ما، سلام / خون لاله ها فدای تو، ایران ما، سلام

این راه و رسم سَر بنهادن، حسینی است / کُلاً طریقت همه ی ما خمینی است

این انقلاب صادره، اسلام سرمدیست / حکم خمینی است، ز احکام سرمدیست

درسِ جهاد نقطه ی عطفِ کتاب ماست / خونِ شهید، ضامن این انقلاب ماست

ماندن به ایستادن و در راه و در خطر / یوسف شدن به قیمت یک چاه و در خطر

ما سُفره هایمان پُرِ از نانِ غیرت است / برکت فزونِ سفره ی ما از بصیرت است

سیلی گرفته از شبِ زجریم تا ابد / فرزندِ فجر و عاشقِ فجریم تا ابد

ای دشمنم ؛ بمیر تو در نیّت خودت / باید بمیری از عصبانیت خودت

ما آمدیم تا که جهان بی غرض کنیم / باید معادلات جهان را عوض کنیم

ما سی و پنج سال پُر از استقامتیم / تا لحظه ی ظهور همه راست قامتیم

مانند نامه، شعر، ببین سرگشاده است / این پاشنه به روی دَرَش ایستاده است

این در نظام و پاشنه اش خونِ هر شهید / آرامش من و تو که مدیونِ هر شهید

باید بصیر بود در این نام و ننگها / باید که گولمان نزند نقش و رنگها

باید بصیر بود و به دشمن امان نداد / در صحنه بود و لحظه ای اصلاً امان نداد

باید بصیر بود و چنان هوشیار بود / فتنه شناس و فتنه کُشِ روزگار بود

باید که یافت صاحب و ضامن در این مسیر / باید شناخت غافل و خائن در این مسیر

گاهی مسیر حادثه پُر دود می شود / گاهی تمام رود گِل آلود می شود

باید در این مسیر بمانی برادرم / فرقِ سراب و آب بدانی برادرم

هر شاپرک به سوی خدا می بَرَد تو را / این جاده سمتِ کرب و بلا می برد تو را

این انقلاب مفت به دستت نیامده است / با است و بود و گفت ؛ به دستت نیامده است

خونها به پایِ سروِ عزیزِ نظام ریخت / اکنون حلال رشد نمود و حرام ریخت

تقویم را به یادِ شهادت رقم خوریم / بر قطره قطره خون شهیدان قسم خوریم

باید به عهدِ آینه ای در شتاب بود / باید کنارِ خامنه ای هم رکاب بود

خامنه ای؛ خمینی و آئینه ی هم اَند / پرچم به دستِ حضرت عباسِ عالمند

باید فشُرد این همه دستانِ گرم را / همرزم بود حادثه ی جنگِ نرم را

باید بساطِ کفر، بچینیم از جهان / باید که طرحِ تازه ببینیم از جهان

یا صاحب الزمان تو خودت دستِ ما بگیر / تا در مسیر و راه نگردیم ما اسیر

سِلمٌ لِمَن سالَمَکُم ؛ پای جاده ایم  / حربٌ لِمَن حارَبَکُم ؛ ایستاده ایم

«میثم رنجبر»