همراه و همرزم شوهر (6)

(قسمت ششم)

مسعود به اتفاق دوستانش که جمعاً سی و یک نفر بودند، به همراه کشتی تدارکاتی «ایران اجر» برای ماموریت به طرف آب های دریای عمان حرکت می کنند. ‏او شب شهادتش به دوستانش گفته بود: «می خواهم غسل شهادت کنم، چرا که ندایی درونی به من می گوید که کشته می شوم». در روز سی و یکم شهریور ماه سال 1366، دو سه روز بعد از اینکه رفتنش گذشت، سه بالگرد آمریکایی به آنها حمله ور می شوند. آنان که هیچ گونه وسیله ی دفاعی در کشتی برای مقابله نداشتند، با شلیک بالگردها، تعداد زیادی از آن عزیزان زخمی می شوند و مسعود اقدام به نجاتشان می کند... 

همراه و همرزم شوهر (5)

(قسمت پنجم)

‏‏روز آخر که در جبهه بودیم، با ساک دستی از خانه گلی بیرون می آمدیم. به محض این که پایمان را از در بیرون گذاشتیم، در چند متریمان شعله هایی به صورت خطی راست و موازی با ما در جلوی چشمانمان (به همراه غرش انفجار) نمایان شد، به طوری که حرارت آن تن را می سوزاند. مسعود مرا به داخل کشاند. بعد از دقایقی که بیرون آمدیم زمین سوخته و شعله ها خاموش شده بودند...

همراه و همرزم شوهر (4)

(قسمت چهارم)

مسعود شب های جمعه بچه ها را به خواندن دعای کمیل دعوت می کرد. همه مشتاق بودند، روشنایی سنگر تنها یک شمع بود و در دل تاریکی صدای ضجه و ناله های جانسوز بچه ها غوغایی به پا می کرد و آن چنان محفل نورانی به پا می شد که قلم ناچیز من قادر به بیان آن همه احساسات نخواهد بود...

همراه و همرزم شوهر (3)

(قسمت سوم)

پدافند بر روی تپه ای قرار داشت که در کنارش سنگری ساخته شده بود. تقریباً در 200 ‏متری تپه، خانه ای گلی بود که من آن جا را با همه ی مخروبه بودنش، برای سکونت انتخاب کردم. خرمشهر در تصرف عراقی ها بود و ما کمتر از 10 کیلومتر با آنها فاصله داشتیم. شبها آسمان آبادان و خرمشهر هرگز تاریک نبود. شعله های آتش شلیک توپ ها، خمپارها، پدافندها، خمسه خمسه ها و بمب های خوشه ای آسمان را چراغانی می ساخت. به قول مسعود ما هر شب جشن داریم و آسمان جرقه باران است... 

همراه و همرزم شوهر (2)

(قسمت دوم)

روزی که شهر (آبادان) را ترک می کردیم (نهم ‏مهرماه سال 59) همه در حال فرار بودند. زن و  بچه ها از شهر خارج می شدند و مردها برای دفاع می ماندند.

آبادان زیر آتش سنگین توپخانه ی عراق قرار داشت. خمپاره ها یکی بعد از دیگری فرود می آمدند. سوتی کشدار و پس از آن انفجار مهیب، با هر انفجار خانه ای ویران می شد و عده ای زن و بچه ی بی گناه به شهادت می رسیدند و در زیر خروارها خاک مدفون می شدند....

همراه و همرزم شوهر (1)

(قسمت اول)

 همراه مسعود به بندر انزلی رفتم و او از همان جا به جبهه های جنوب اعزام شد. ‏حدوداً چهار ماهی که گذشت به بندرعباس منتقل شدیم و او مجدداً از آن جا هم  روانه ی جبهه ی آبادان گردید.  پس از دو ماه به من تلفن زد و گفت: «می خوای بیایی آبادان؟». من که سر از پا نمی شناختم، به مسعود پاسخ مثبت دادم و به همراه برادر شوهرم به آبادان رفتم...

در دل همه جا داشت

حدوداً هفده هجده ساله بودم که با مبارک ازدواج کردم. او با اخلاق و ‏رفتاری که داشت در دل همه جا گرفته بود. یادم می آید که یک شب در خواب حضرت امام (ره) را دیدم که چهار متر پارچه به تعداد از خانواده های شهدا و یک پاکت سربسته به من اهدا کردند.

وقتی از خواب بیدار شدم، حدس زدم که همسرم در آینده شهید خواهد شد. این خواب را تقریباً یک هفته قبل از دومین مرحله اعزام شوهرم به جبهه دیدم. او دوازده روز بعد از دومین مرحله اعزام به جبهه، به شهادت رسید.

راوی: «همسر شهید مبارک جمالی»