عبور از میدان مین
خاطرات سردار شهید علیرضا ماهینی (قسمت سیزدهم)
نیروها در آبراهی به ارتفاع 40 سانتی متر نشسته بودند. در کنار این آبراه درختچه هایی خشک و پراکنده وجود داشت. بعد از میدان مین این درختان و خاشاک به صورت فشرده وجود داشتند، طوری که اگر کسی از بین آنها عبور می کرد، ایجاد صدا می کردند...
بچه های تخریب از گروه جنگهای نامنظم با مسئولیت سردار علی پور که از بچه های خوزستان بود، وارد عمل شدند تا معبر را در میدان مین باز کنند. پاکسازی میدان مین توسط آنها، حدود 45 دقیقه تا یک ساعت طول کشید. در این فاصله ما از آنها خبری نداشتیم.
من هم به اتفاق سه نفر از بچه ها در اول معبر و آبراه نشسته بودیم. بیش از صد نفر از نیروها، پشت سر ما منتظر بودند. در همین زمان، در یک لحظه خواب کوتاهی رفتم ولی زود بیدار شدم. وضعیت منطقه عادی بود. دشمن کوچکترین شکی به عملیات ما نکرد و خبری هم از وقوع آن نداشت. آنها حتی منور هم نمی زدند زیرا احساس خطر نمی کردند.
ناگهان صدایی از پشت شنیدم. به یکباره شخصی به کنارم آمد و گفت: «بچه ها چه کردند؟». از نزدیک با دقت نگاه کردم، متوجه شدم علیرضا است. با تعجب پرسیدم: «علیرضا تو این جا چه می کنی؟ قرار بود شما عقبه را داشته باشی؟». گفت: «حالا که این جا هستم، من عقب باشم و بچه ها جلوی تیر بروند؟ هرگز این کار را نمی کنم». از من پرسید: «علی پور کجاست؟». گفتم: «برای پاکسازی به میدان مین رفته و هنوز برنگشته». پس از اندک زمانی علی پور با آن دو نفر برگشتند.
علی پور با دیدن علیرضا با حالت تعجب و با همان صدای آهسته پرسید: «ماهینی این جا هستی؟». علیرضا بدون این که پاسخ او را بدهد، پرسید: «چه کردی؟». علی پور جواب داد: «آماده است، مین خاصی در میدان نبود». ظاهراً آن جا معبر خود عراقی ها بود که جهت شناسایی از آن استفاده می کردند. (ادامه دارد)
«یکی از همرزمان سردار شهید علیرضا ماهینی»
برای مطالعه «خاطرات شهید ماهینی» لطفاً اینجا را کلیک کنید.
