خونریزی اطراف نخاع

خاطرات پزشکان دوران دفاع مقدس

مجروح روی تخت اتاق عمل بیهوش خوابیده بود و من آماده عمل بودم. دلگرم، امیدوار و استوار، این دستها این جا باید ارزش خود را نشان می دادند و الا حضور یا عدم حضورم در جبهه چه ارزشی داشت...

بعد از شستن و ضد عفونی دستها، به اتاق عمل رفتم و لباس پوشیدم. پرستار اتاق عمل هم آماده شد و متخصص بیهوشی در اتاق حضور داشت. خدایا کمکم کن. به امید تو شروع می کنم. بدون داشتن گرافی و یا سی تی اسکن کار بسیار مشکلی بود و نمی دانستم از کجا شروع کنم.

به دلیل احتمال خونریزی شکمی یا پارگی روده بهتر بود بیمار را روی شکم نخوابانم، لذا در حالت خوابیده به پهلو شروع به کار کردم. ابتدا از محل ورود ترکش، پوست و عضلات را باز کردم تا روی مهره ها رسیدم. مسیر ترکش را دنبال کردم ولی خبری از ترکش نبود. سپس قسمتی از استخوانهای ستون مهره ای را برداشتم تا روی نخاع رسیدم. این جا نیاز شدیدی به کنترل اعصاب و عدم لرزش دست داشتم. آیا می توانم بر اعصابم مسلط باشم؟

درست فکر کرده بودم. خونریزی اطراف نخاع وجود داشت و به نظر می رسید که به قسمتهای بالاتر هم رفته باشد. لذا استخوان پشت مهره بالایی را نیز برداشتم. در زمان برداشتن استخوان سمت چپ، به نظرم رسید که استخوان در محل، محکم شده و کنده نمی شود. نکند ترکش اینجاست؟ با دقت و به آرامی عضلات اطراف استخوان را برداشتم، بله ترکش بود که از بین دو استخوان لامینای مهره تا کنار نخاع فرو رفته بود. ضربان قلبم تندتر شده بود. تمام لباسم خیس شده بود. خدا خدا کردم و سپس آرام آرام استخوانهای اطراف ترکش را برداشتم.

امتحان کردم، ترکش آزاد شده بود. به آرامی ترکش را از بدن خارج کردم و سپس استخوان پشت مهره بالاتر را نیز  برداشتم. حالا هر دو طرف  لخته بزرگ  خونریزی  را  که روی نخاع فشار می آورد می دیدم. احساس سبکی می کردم. لخته را خارج کردم و خونریزیهای کوچک را بند آوردم و کم کم زخم را بستم.

هنوز نگران بودم که ممکن است حین خارج کردن ترکش به نخاع فشار آورده باشم، لذا منتظر به هوش آمدن بیمار شدم. مدتی بعد بیمار کم کم داشت هوشیار می شد. با بی طاقتی و با اصرار از بیمار خواستم پاهایش را حرکت دهد.

دکتر بیهوشی گفت: «کمی صبر کنید، هنوز بیدار نشده». ولی من طاقت نداشتم. مجدداً با فشار دادن به پاهایش او را تشویق به حرکت دادن پاها کردم. بیمار در یک لحظه و به آرامی زانوهایش را حرکت داد و چند سانتی متر از تخت بالا آورد. احساس کردم تمام بدنم گرم شده، گرمای لذت بخشی که غیر قابل توصیف بود. با خوشحالی گفتم: «به موقع بهش رسیدیم والا از دست می رفت».

«کتاب پرسه دردیارغریب»

 

برای مطالعه «خاطرات پزشکان» لطفاً اینجا را کلیک کنید.