خوشا به حال غریبی که آشنای رضاست

خوشا به حال غریبی که آشنای رضاست‏ / سرش هماره به خاک در سرای رضاست‏

هزار آینه از نور کبریا دارد / دلی که در هوس روی دلگشای رضاست‏

ز بعد یاد خدا و رضای حضرت دوست‏ / تمام باور و اندیشه‏ اش، رضای رضاست‏

به گرد خانه طوافی ز جان و دل دارد / کبوتر دل من تا که در هوای رضاست‏

زلال نام رضا جاری دعای من است‏ / نماز روز و شبانم به اقتدای رضاست‏

بدان که بی ‏مددش، بنده را پناهی نیست‏ / پناه بنده ‏ی عاشق به التجای رضاست‏

نیرزد آن که دل و جان به پایش اندازم‏ / نه هر متاع، سزاوار خاک پای رضاست‏

اگر نصیب ز دور زمان، مرا شادیست‏ / کمال مرحمت و بخشش و عطای رضاست‏

برای خاطر سبزش ترانه می خوانم‏ / صفای خاطرم از عطر جانفزای رضاست‏

گره به بال من افتاده و دل ‏زارم‏ / در انتظار نگاه گره ‏گشای رضاست‏

غریب نیستی ای دل که نسترن می ‏گفت / خوشا به حال غریبی که آشنای رضاست‏

«نسترن قدرتی»