موقعیت و شرایط امام حسین (علیه السلام) یک شرایط ویژه بود. در آن شرایط بنی امیه توانسته بود با تبلیغات مسموم چهره اسلام را واژگون و مسخ نماید. روشن است که چنین اسلامی نمی توانست هدایتگر انسانها باشد، اسلامی که اجازه می داد خلیفه آن یک انسان شرابخوار و قمار باز و... باشد، اسلامی که تبعیض نژادی و طبقاتی را می پذیرفت، اسلامی که سردمدارانش در حالت مستی بر نماز جماعت حاضر می شدند....
روایات ما گویای این مطلب هستند که اسامی پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله)، علی، فاطمه، حسن و حسین (علیهم السلام) در زبور، تورات و انجیل آمده است. امام رضا (علیه السلام) در سفری که به بصره داشتند در مجلسی در حضور مردم و دانشمندان ادیان و مذاهب بر بالای منبر رفتند. پس از سخنان و پرسش و پاسخ، سفر (جزئى از اجزاى تورات و انجیل) اول از زبور را خواند. تا این که به نام محمّد، على، فاطمه و حسنین (علیهم السلام) رسید. فرمود: «اى رأس الجالوت (بزرگ یهود و دانشمند آنان) تو را به خدا، آیا اینها در زبور داود نیست؟...
من کرببلا را چو خزان دیدم و رفتم / چون مرغ شب از داغ تو نالیدم و رفتم
در کرببلا زینت آغوش نبی را / آوردم و غلطیده بخون دیدم و رفتم
ممکن چو نشد حنجر پاک تو ببوسم / آن حنجر پر خون تو بوسیدم و رفتم
ای باغ که داری تو بسی گل بگلستان / این خرمن گل را بتو بخشیدم و رفتم
یاد آمدم آن روز که گفتی جگرم سوخت / چشم از تن صد چاک تو پوشیدم و رفتم
چون همره ما هست سر غرقه بخونت / من یاد لب تشنه تو بودم و رفتم
بگسست اگر دشمن دون ریشه دین را / با موی پریشان همه سنجیدم و رفتم
بس کن تو دگر کاه ربائی سخن خود / من یک گلی از گلشن دین چیدم و رفتم
«شاعر ناشناس»
آیا حضرت زینب (سلام الله علیها) و اسرای کربلا بعد از واقعه عاشورا به کربلا بازگشتند؟ اگر بازگشتند چند مرتبه بوده و در چه تاریخی؟...
شورش روز قیامت به جهان بر پا بود / آه از آن روز که در دشت بلا غوغا بود
خصم چون دایره گرد حرم و شاه شهید / در دلِ دایره چون نقطه ی پا بر جا بود
عرصه ی دشت چو دیبای مُنَقّش از خون / و آن همه صورت زیبا که در آن دیبا بود
جان به قربان ذبیحی که به قربانگه دوست / با لب تشنه روان می شد و خود دریا بود
تو مپندار که شاهنشه دین در گهِ رزم / در بیابان بلا بی مدد و تنها بود
انبیا و رُسُل و جن و ملایک هر یک / جان به کف در برِ شه منتظر ایما بود
پرده پوشان نهانخانه ملک و ملکوت / همه پروانه آن شمع جهان آرا بود
قتل عباس و علی اکبر و قاسم ز ازل / بر فرامین قضایای فلک طغرا بود
ورنه اندر نظر قهر شهنشاه جهان / عدم هر دو جهان بسته به حرف لا بود
علی اکبر به رخ چون گل و با قدِّ چو سرو / فرد و تنها به سوی رزمگه اعدا بود
گردِ شمع رخ اکبر به گهِ صبح وداع / لیلیِ سوخته پروانه ی بی پروا بود
در همه مُلک بلا نیست به جز ذکر حسین / قاف تا قاف جهان صوت همین عنقا بود
نیّر آن روز که طُغرای قضا می بستند / سرنوشت من از این نامه، همین طغرا بود
«نیّر تبریزی»
منظور از ارواح در زیارت عاشورا «اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا اَباعَبْدِاللَّهِ وَ عَلَى الْاَرْواحِ الَّتى حَلَّتْ بِفِنائکَ» چه کسانی هستند؟ آیا منظور کسانی هستند که به زیارت امام می‌آیند؟ یا کسانی که در کربلا کنار قبر ایشان خاک شده‌اند؟...
منای عشق را حال و هوای دیگر است امشب
شب عاشورا یا غوغای روز محشر است امشب
کنار یکدگر جمعند هفتادو دو قربانی
سخن از بذل جان و صحبت از ترک سر است امشب
برادر را مباد از خواب بیدارش کنی زینب
که او را سر به روی دامن پیغمبر است امشب
زجا خیز و سپند دل به مجمر دود کن لیلا
که بر پا صوت قرآن علیِ اکبر است امشب
زنان هاشمی آن سو روید از دور گهواره
شب شب زنده دارّی علّی اصغر است امشب
گمانم بوی عطر فاطمه پیچیده در صحرا
که زینب تا سحر در ذکر مادر مادر است امشب
غزالان حریم آل طاها، العطش کمتر
خدا داند که سقّا از شما تشنه تر است امشب
اذان گوئید بر گلدسته های عشق ای یاران
که قاسم را سحرگاه نماز آخر است امشب
حرم چون لاله ی آتش زده از سوز بی آبی
سکینه از عطش چون مرغ بی بال و پر است امشب
بیا ام البنین حال بنینت را تماشا کن
که هر یک را به سر شور و هوای دیگر است امشب
عبادالله را دعوت به آه و ناله کن میثم
که عبدالله را شور شهادت بر سر است امشب
«غلام رضا سازگار»
آیا از ایرانیان در حماسه عاشورا حضور داشتند؟ چه کسانی از ایرانیان در لشگر حق و چه کسانی در لشگر باطل بودند؟ آیا نام و نشان و زندگی نامه‌ای از ایشان در دسترس است؟...
یابن الحسن بیا که حلول محرم است / شادی به ما حرام شد، ایام ماتم است
شرمنده شد بهار ز گلزار کربلا / بلبل کند نوا که خزان محرم است
ما عاشقان لاله ی سرخ محمدیم / کز عطر او بهشت خداوند خرم است
صد مرده زنده می شود از ذکر یا حسین / ارباب ما معلم عیسی بن مریم است
عیسی اگر در آخر عمرش به عرش رفت / قنداقه ی حسین شرف عرش اعظم است
با یوسفش مقایسه کردم نگار گفت / او شاه مصر باشد و این شاه عالم است
ما را نیاز سیر چمن نیست در بهار / روی حسینیان گل و این اشک شبنم است
ای صاحب عزا به عزاخانه ها بیا / یاران سینه زن همه در زیر پرچم است
گر وعده ی بهشت به ما می دهد بهار / ما نیستیم طالب رضوان، مسلم است
بر عاشقان سیاحت گلشن حرام شد / خاکم به سر که قامت سرو علی خم است
ای آب بس کن این همه جوش و خروش را / در پیش چشم ما علی اصغر مجسم است
سقا ز تشنگان حرم شرمسار شد / شرمنده ی خجالت او نهر علقم است
ساقی تشنه، تشنه برون آمد از فرات / قربان غیرتش شود عالم اگر کم است
چون محتشم بخوان به پیمبر کلامیا / باز این چه شورش است که در خلق عالم است
در بارگاه قدس که جای ملال نیست / سرهای قدسیان همه بر زانوی غم است
«ولی الله کلامی فرد زنجانی»
انسان فقط می‌تواند بنده خدا باشد. خدای متعال می‌فرماید: «فقط خدا را بندگی کن». پس چرا شیعیان اسم‌های خودشان را عبدالحسین (بنده حسین) و عبدالعلی (بنده علی)، و عبدالزهرا و عبدالامام می‌گذراند؟ چرا ائمه فرزندانش را عبدالعلی و عبدالزهرا نامگذاری نکردند؟ آیا درست است که بعد از آنکه امام حسین (علیه السلام) به شهادت رسید، بگوییم عبدالحسین، یعنی خادم حسین (علیه السلام)؟ خادم کسی است که آب و غذا را تهیه می‌کند و خدمت می‌نماید، آیا معقول است که کسی آب و غذا برای حسین (علیه السلام) ببرد و در قبرش آب وضویش را آماده کند، تا بگوییم که خادم حسین (علیه السلام) است؟...
