ما از گل روی تو خجالت نکشیدیم

 

یک عمر دویدیم و به کویَت نرسیدیم / دل از تو شکستیم ولی دل نبریدیم

روی تو گل انداخت ز شرمِ گنهِ ما / ما از گل روی تو خجالت نکشیدیم

خال لب تو دانه ی ما بود و صد افسوس / کاندر طلب دانه به هر دام پریدیم

رفتیم و دویدیم همه عمر و نگفتیم / دنبال که رفتیم، به سوی که دویدیم

توسینه ی صد چاک ز ما خواستی و ما / حتی ز فراق تو گریبان ندریدیم

عالم همه جا بود محیط کرم تو / افسوس که ما قطره ای از آن نچشیدیم

بودیم سرافراز به مِهر تو هماره / هر چند ز بار گنه خویش خمیدیم

«شاعر ناشناس»

 

برای مطالعه «اشعار مهدوی» لطفاً اینجا را کلیک کنید.