همراه و همرزم شوهر (6)

(قسمت ششم)

مسعود به اتفاق دوستانش که جمعاً سی و یک نفر بودند، به همراه کشتی تدارکاتی «ایران اجر» برای ماموریت به طرف آب های دریای عمان حرکت می کنند. ‏او شب شهادتش به دوستانش گفته بود: «می خواهم غسل شهادت کنم، چرا که ندایی درونی به من می گوید که کشته می شوم». در روز سی و یکم شهریور ماه سال 1366، دو سه روز بعد از اینکه رفتنش گذشت، سه بالگرد آمریکایی به آنها حمله ور می شوند. آنان که هیچ گونه وسیله ی دفاعی در کشتی برای مقابله نداشتند، با شلیک بالگردها، تعداد زیادی از آن عزیزان زخمی می شوند و مسعود اقدام به نجاتشان می کند...  

‏یکی از دوستانش می گفت که مسعود جانش را نجات داده است. مسعود ‏مسئول موتورخانه بود و برای اطفای حریق کوشش زیادی می کرده که دستش نیز می سوزد. دو قایق در کشتی وجود داشته که عده ای سوار بر قایق اولی می شوند و از آن جا دور می گردند. اما قایق دوم با پاره شدن طناب و اشتباه صورت ‏گرفته، از دسترس آنان خارج می گردد. ‏با توجه به ویژگی های جسمی ای که در او سرغ داشتم، می ‏توانسته خود را نجات دهد، اما با ایثار و از خود گذشتگی ایستادگی کرده و به شهادت می رسد.

‏در حمله ی وحشیانه ی آمریکایی ها به کشتی «ایران اجر» به همراه مسعود دو نفر دیگر نیز به شهادت رسیدند و همه ی آنها را اعم از شهدا و مجروحان به عمان برده بودند. ا‏ز طریق تلویزیون کشورهای عربی درگیری بالگردهای آمریکایی با کشتی «ایران اجر» و منهدم شدن کشتی را ‏دیدم و بسیار نگران شدم. البته تلویزیون ایران هم نشان داد و دوستان مسعود نیز این خبر را ما دادند.

‏‏تا یک هفته خبرهای مختلفی به ما می رسید و به ما می گفتند که مسعود صحیح و سالم است. ‏خانواده خودم و خانواده همسرم، به بندرعباس نزد ما آمدند و پدر شوهرم که خبر شهادت مسعود را فهمیده بود، به چغادک برگشت و بعد از آن ما نیز به چغادک برگشتیم. در آن جا با دیدن پارچه ی سیاه که به دیوار نصب شده بود، متوجه شدم که مسعود شهید شده است.

اجساد مطهر شهدا و مجروحان را بعد از آن که به تهران تحویل دادند، مقام معظم رهبری بر پیکر شهدا نماز گزاردند. پس از آن مسعود را به بوشهر آوردند که در گلزار شهدای چغادک به خاک سپردند.

راوی: «همسر شهید مسعود خلعتی»

 

برای مطالعه «خاطرات همسران شهدا» لطفاً اینجا را کلیک کنید.