پوشش زن ایرانی در گذر تاریخ (2)

قسمت دوم:

با بررسی‌های که درباره تمدن گذشته ایران انجام شده و با تمام باستان‌ شناسی‌های که صورت گرفته شکی نیست که در نقش‌هایى که از ایران باستان بر جاى مانده، صورت هیچ زنی دیده نمى‌شود و نه تنها تصویری از صورت آنها وجود ندارد، بلکه نامى از زنان نیز ثبت نشده است.

بر همین اساس باید توجه داشت آن گونه که نقش‌ها و کتیبه‌های موجود در گستره وسیع مرزهای ایران کهن، گواهی می‌دهند، شکی نیست که مردمان نیک این سرزمین، در قیاس با مردمان هم عصرشان نسبت به مسائلی همچون عفت، حفظ ارزش‌های اجتماعی و حجاب پایبندی به مراتب بیشتری داشتند. به طوری که باید گفت مجسمه‌های کشف شده در بهبهان یا تصاویری موجود در تخت جمشید بیانگر این است که بانوان ایرانی با لباس‌های پوشیده و پیراهن بلند در محافل حاضر می‌شدند. همچنین در نقش برجسته آشوری مربوط به دوره مادها، بانوان با پیراهن بلند و روپوشی کوتاه‌تر که حالت دامن داشت تصویر شده‌اند.

در دوران مختلف پیش از اسلام زنان ایرانی از پوشش‌های مناسبی که آنها را از دید مردان حفظ می‌کرد، استفاده می‌کردند و برای حضور در اجتماع زنان عموما از لباس بلند بهره می‌گرفتند. چنانکه در فرشی که از دوران هخامنشی به یادگار مانده است، لباس‌های زنان پُرچین و چادری کوتاه و نازک با دامن نیم گرد تصویر شده است.

تمدن پژوهانی همچون ویل دورانت درباره زنان دوران هخامنشیان معتقد هستند که آنها جز به صورت پوشیده از خانه بیرون نمی‌آمدند و هرگز آشکارا با مردان جامعه اختلاط نداشتند. در منابع یونانی نیز آمده که در زمان هخامنشیان هرگاه لازم بود، زنان ایرانی از خانه خارج شوند، درون چادرهای در بسته‌ای قرار می‌گرفتند. با این که استفاده از چنین چادری را ویژه توانگران دانسته‌اند، اما افراد عادی جامعه نیز از مشابه کوچک‌تر آن را استفاده می‌کردند و حتی پژوهشگران گفته‌اند این چادر که پوششی برای زنان بوده به تدریج ظاهر آن تغییر کرده و به صورت امروز در آمده ولی نام چادر همچنان بر آن باقی مانده ‌است.

از آنجا که ایرانیان از دیرباز به پاکدامنی اهمیت می‌دادند، زنان‌شان با چادر یا پوشش‌های دیگری که آنها را می‌پوشاند، در میان مردان ظاهر می‌شدند. چنانکه در یک مهر سنگی استوانه‌ای که از دوره هخامنشی برجای مانده و اکنون در موزه‌ لوور فرانسه نگهداری می‌شود، شاهزاده ایرانی و ندیمه‌هایش دیده می‌شود که شاهزاده چادر و ندیمه‌ها سرپوش دارند. همچنین در طرحی که روی سنگی در ارگیلی ترکیه نقش بسته است، زن ایرانی با پوشش چادر و سوار بر اسب دیده می‌شود. حتی سرپوش‌های پارچه‌ای دوره‌ی هخامنشی از زیر برف‌های منطقه‌ی پازریک روسیه پیدا شده است. پوشاک خدمه که از نظر موقعیت اجتماعی در پایین‌ترین ردیف جامعه قرار داشته‌اند، نیز عبارت از یک لباس ساده و بلند بوده که معمولاً روی آن کمربندی ساده قرار می‌گرفت.

در دوره اشکانیان نیز همانند گذشته، حجاب زنان ایرانی کامل بوده است. چنانکه در این باره گفته شده: لباس زنان اشکانی پیراهنی بلند تا روی زمین، گشاد، پرچین، آستین دار و یقه راست بوده است. پیراهن دیگری داشته‌اند که روی اولی می‌پوشیدند و قد این یکی نسبت به اولی کوتاه و ضمناً یقه باز بوده است. روی این دو پیراهن چادری سرمی‌کردند.

همچنین درباره پوشاک زنان ایرانی این دوران باید گفت که زنان عهد اشکانی قبایی تا زانو بر تن می‌کردند، با شنلی که بر سر افکنده می‌شد و نیز نقابی داشتند که معمولاً به پس سر می‌آویختند. پیراهن‌های این دوران از پارچه‌های منقش تهیه می‌شد و آنان کفش ساده دوران اشکانی را به پا می‌کردند و کمربندشان منحصر به نواری بوده که برای جمع کردن گشادی پیراهن در زیر سینه می‌بستند. همچنین برای زنان این دوره، روسری یا روپوشی برای پوشاندن سرشان وجود داشته است.

گزارش‌های موجود نیز بیانگر این مطلب است که در دوران اشکانیان نیز بانوان اصیل ایرانی در عین حال که از باشکوه‌ترین لباس‌ها استفاده می‌کردند، آنها را به ساده‌ترین و پوشیده‌ترین شکل آماده می‌کردند. به طوری که غالباً لباس‌های آنها، پیراهن بلندی بوده که تا روی زمین می‌رسید. این لباس آنها گشاد، پرچین، با آستین ساده بود و لباس دیگری بر روی آن می‌پوشیدند و حتی روی این دو پیراهن لباس یا شنلی مانند چادر به سر می‌کردند.

یک نقاشی در موزه لوور وجود دارد که بانویی از دوره اشکانیان را با چادر و سر پوش (روسری) نشان می‌دهد که شاهدی که بر گفته ما می‌باشد. همین طور تندیسی در موزه پالمیر در دمشق وجود دارد که مجسمه‌ای با پیراهن گشاد و چادری بر روی آن را نشان می‌دهد که مربوط به دوره اشکانیان است. (ادامه دارد)

«رهیافتگان»